Blijf inchecken
Persoonlijke ontwikkeling kan pijnlijk zijn, maar je groeit ervan als mens, aldus Claudia Koppen.
Alsof ik zonder blikken of blozen door een rood stoplicht rijd. Spoorbomen die naar beneden gaan negeer en een loeiende sirene niet hoor. Heel duidelijke signalen toch?
De realiteit ligt er niet ver bij vandaan: een naar gevoel op mijn borst, een vergrote bijnier en letterlijk mijn hersens voelen werken… tikketikketikketikke. Ik wist niet eens dat het laatste kon. Maar toch waren dit tekens die mijn lichaam mij gaf. En maar ontkennen die boel!
Op kantoor altijd een positieve en enthousiaste houding, maar van binnen uitgeblust en vermoeid zijn. Kennelijk kon ik zowel mijzelf als de mensen om mij heen voor de gek houden dat ik het allemaal onder controle had. En dan die verbaasde reactie van een collega: "Maar je bent briljant in je werk! Hoe kan jij je dan ongelukkig voelen?"
Het moment van zelf reflecteren kwam gelukkig op tijd, waardoor ik niet in de welbekende burn-out terecht ben gekomen. Bij mij was het een combinatie van niet vanuit mijn kracht werken. Moeite met grenzen aangeven en niet willen falen. Tel daar een hoog verantwoordelijkheidsgevoel bij op en je hebt flink wat uitzoekwerk voor de boeg.
Op de lijst met kantoorjeukwoorden prijkt: "In je kracht staan." Maar geloof mij, de vitaliteit stroomt weg als je intrinsiek een andere motivatie hebt en daar niet naar luistert. Iets goed kunnen én kwaliteit leveren is niet hetzelfde als met elke vezel van je lichaam voelen dat wat je doet jouw purpose is. Als je dit laatste voelt, geeft het je namelijk onwijs veel power! Werk doen waar je goed in bent, maar niet gelukkig van wordt, vreet energie. Met een persoonlijke drijfveren-analyse heb ik geleerd hoe mijn eigen energiebalans werkt.
Voor de andere drie eigenschappen was er moed nodig om in mijn rugzak te kijken. Gevuld met mooie herinneringen, gelukkige momenten, maar ook zware periodes van zorgen, rouw en angsten. De vrouw die ik vandaag de dag ben, is gevormd door de afgelopen 36 jaar. Durven inzien waarom ik doe zoals ik doe. Het accepteren óf juist veranderen van gewoonten. Een keuze hierin hebben. En aanvaarden dat ik het niet alleen hoefde te doen. Het inroepen van professionele hulp was een belangrijke stap. De verkregen inzichten gaan de rest van mijn leven mee, mijn dankbaarheid hiervoor is groot.
En dan hebben we nog Cortisol, het hormoon dat verantwoordelijk is voor stress en angst. In een korte periode functioneert het goed als waarschuwing. Maar het geeft klachten als het lang in ons lichaam blijft. Ik voelde heel duidelijk een golf van spanning opkomen van mijn tenen naar mijn borst. Een eyeopener was dat ik zelf dit hormoon aanmaak en dus ook zelf kan zorgen dat het uit mijn lichaam gaat. Hierbij is de kunst van mediteren op mijn pad gekomen, waarbij ik het hormoon Oxytocine aanmaak, wat helpt te ontspannen. De wekker wordt 's morgen eerder gezet zodat ik in alle rust onder onze veranda, de natuur opsnuivend, kan mediteren. De dag zo starten helpt mij om óók overdag bewust te zijn van de sensaties in mijn lichaam.
Persoonlijke ontwikkeling kan pijnlijk zijn, maar je groeit ervan als mens. Het belangrijkste is dat ik de verbinding met mijzelf heb teruggevonden. Dat ik hierdoor in de juiste energiestroom zit en geleerd heb om mijzelf niet te veroordelen. Er komen zeker nieuwe ervaringen die het onderzoeken waard zijn. Voor mij goed om te blijven voelen waar ik op dit moment in het leven sta. En mocht ik vergeten bij mezelf in te checken, dan zijn er lieve mensen om mij heen die mij helpen herinneren. Ik heb vertrouwen in de toekomst. Wat het mij ook zal brengen, ik groei.