Even overzee
Het is even stil geweest vanaf deze kant. Geen inspiratie? Nee, dat was het niet. Genoeg om over te schrijven vorige week. Het was tenslotte de week van de Ledenvergadering. Een Ledenvergadering die ik letterlijk en figuurlijk op afstand heb gevolgd.
Marcel Pheijffer
Ik zat in Washington voor een vergadering van de International Auditing & Assurance Standards Board (IAASB). Een vergadering waarin een tiental controlestandaarden stevig onder de loep is genomen. Het was overigens niet mijn beste optreden: ziek, zwak en misselijk; met de inname van veel aspirine tot gevolg. Maar gelukkig stonden mijn trouwe secondanten Hans Verkruijsse en Jan Thijs Drupsteen mij terzijde. Wij smaakten ook het genoegen in huiselijke sfeer te genieten van een heerlijk lokaal diner bij Jules Muis. Niet alleen een origineel blogger, maar ook nog een goede kok.
Ik heb even overwogen vanuit Washington in te gaan op de Ledenvergadering en het gebeuren eromheen. Ik twijfelde of ik vooraf een voorspelling over de uitslag zou doen. Ben blij dat ik het niet heb gedaan, want ik had verwacht dat het dichter bij elkaar zou liggen.
Tijdens onze vergadering in Washington kregen we via sms en blackberry de 'tussenstanden' door en we werden op de hoogte gehouden van het prima statement van de Young Professionals en 'mooie verhalen uit de oude doos' van Arnold Schilder.
Een en ander gaf aanleiding tot woordspelletjes: 'Wakkere accountants kunnen in winterslaap' en 'Verspilde energie en moeite?'. Het eerste statement zal geen invulling krijgen gezien de laatste nieuwsbrief van de Stichting Wakkere Accountant. De strijdbijl wordt kennelijk niet begraven, een afsplitsing van het Koninklijk NIVRA wordt onderzocht. Ik wacht in spanning af.
En hoe dan ook: de discussie van het afgelopen jaar zie ik niet als verspilde energie en moeite, al heeft het wel erg veel energie en moeite van sommigen gevergd. Ook heeft de toonzetting van het debat mij gestoord. Maar goed, er is weer discussie in het beroep. Bestuurders staan op scherp en er is nu zeker geen aanleiding tot zelfgenoegzaamheid.
Enfin. Een week stilte dus van mijn kant. Maar er valt nu wel iets te vertellen. Ik liep in de Verenigde Staten aan tegen een studie van Bloomberg waarin de strafmaat in fraudezaken is onderzocht. Het beeld in Europa is dat men in de States veel strenger straft.De beelden en foto's van de topmannen van Enron, Worldcom en Healtsouth staan op ons netvlies. Zij kregen forse straffen. In vergelijking met hen zijn AHOLD-topmannen Cees van der Hoeven en Michael Meurs er vooralsnog - het hoger beroep zal nog dienen - goed vanaf gekomen.
De studie laat zien dat 61 procent van de voor fraude veroordeelden tijdens het Bush-regime een straf hebben gekregen van minder dan twee jaar. Zo'n 28 procent kreeg in de onderzochte periode (2002-2007, in totaal 1.236 zaken) in het geheel geen straf en slechts zes procent een straf van meer dan tien jaar. Wel stijgt de mediaan die ziet op de duur van de veroordeling: 12/13 maanden in het begin van de jaren negentig, vijftien maanden in 2001 en zo'n achttien maanden in het laatste jaar.
Kortom: het lijkt in de praktijk wel mee te vallen met de strafmaat voor fraude in de Verenigde Staten. In de zaken die breed uitgemeten zijn - Enron, Worldcom en Healtsouth - zaten de straffen weliswaar aan de bovenkant. Gezien de omvang van die boekhoudschandalen lijkt me daar ook alle reden toe. Vele oud-werknemers, gepensioneerden en beleggers zijn immers de dupe geworden van het handelen van de voormalig topmannen van de genoemde bedrijven.