MVO niet altijd positief
Een weldenkend burger is natuurlijk uiterst positief over initiatieven zoals groen beleggen, maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO) of, zoals we het tegenwoordig noemen: Corporate Social Responsibility (CSR).
De overheid stimuleert zelfs beleggingen in fondsen en ondernemingen die op dit gebied actief zijn.
Dat laatste bracht mijn bank mij recentelijk nadrukkelijk onder de aandacht. In het jaarlijkse gesprek met de bank werd mij geadviseerd mijn ‘overtollig' geld in fiscaalvriendelijke beleggingsvormen onder te brengen. Het zou me een extra rendement van 0,2 procent opleveren en was bovendien goed voor mens en maatschappij.
Ik heb het niet gedaan. Mijn analyse was dat het beleggingsproduct vooral aantrekkelijk was voor de bank. Weliswaar zou mijn persoonlijk rendement hoger zijn dan normaal, maar het grootste deel van het fiscaal voordeel leek via mij bij de bank terecht te komen.
En liever dan dat betaal ik wat extra belasting. Dat is mijn persoonlijke bijdrage aan mens en maatschappij.
Het voorgaande is voor mij een slecht voorbeeld op een gebied van op zichzelf genomen goede initiatieven. Groen beleggen, MVO, CSR zijn initiatieven die zoals gezegd positief zijn, maar waar omheen soms ook een 'MVO-maffia' is waar te nemen.
Dat maakt sceptisch. Soms lijkt er sprake van een MVO-mythe. Dat is als een Franse auto uit de jaren zestig: slecht plaatwerk, een dikke laag verf en een dun laagje chroom.
Ik heb een archiefje met citaten waar ik regelmatig op terugval als ik tijdens colleges of in artikelen iets kort en krachtig wil overbrengen. Het voorbeeld van mijn bank bracht mij bij het volgende citaat van Peter Koestenbaum:
'To be ethical is profitable,
but to be ethical because it is profitable
is unethical.'