Strijd om spaarders is niet zonder risico
Een collega die enkele jaren geleden zijn loopbaan bij een Nederlandse grootbank afsloot, bezigde in spreekbeurten regelmatig de volgende frase: 'Een bankier balanceert tussen angst en hebzucht.' Hij plaatste dit meestal in de context van onderwerpen als witwassen, compliance en maatschappelijk verantwoord ondernemen.
Altijd al vermoed, maar naar de laatste tijd steeds meer blijkt, is hebzucht binnen financiële instellingen diep geworteld. De angst in de sector is door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd sterk toegenomen. Banen en reputaties vergaan, bonussen verdampen.
Ik hoef slechts te wijzen op de afschrijvingen van honderden miljarden door de krediet- en liquiditeitscrisis, de problematiek rond Fortis, de fraude én het mismanagement binnen Société Générale en eenieder zal begrijpen waar ik op doel. Spraakmakende zaken, maar er is meer.
Deze week kwam voor de tweede maal in korte tijd een zwartgeldcircuit bij een Liechtensteinse bank naar boven. De (rente)strijd om de spaarders die banken momenteel voeren kan uitmonden in het nemen van onaanvaardbare risico's teneinde de balans overeind te houden en de winst op peil. En ik vrees hetgeen wij nog niet weten, bijvoorbeeld ten aanzien van de risico's en verliezen die zich met betrekking tot de derivatenhandel en financiële instrumenten nog kunnen openbaren.
Hebzucht is niet louter een zonde. Het is een must voor eenieder die wil ondernemen, voor eenieder die risico kan en durft te nemen. Tot op zekere hoogte is greed good. Hebzucht wordt pas een zonde zodra deze ertoe gaat leiden dat de grenzen van fatsoen en wet- en regelgeving worden overschreden.
Het is te makkelijk louter bankiers de schuld te geven van voornoemde spraakmakende zaken. De tijd zal leren of in- en externe toezichthouders blaam treft. Feit is in ieder geval dat beleggers in bankaandelen en beleggingsproducten, maar bijvoorbeeld ook diegenen die te hoge hypotheken op zich namen, hebzuchtig waren. Gefixeerd op hoge rendementen en een leven in luxe sloten zij de ogen voor de risico's die zij namen.
En nu leven zij - gelijk de bankiers - in angst. Ik niet. Het zal mijn tijd wel duren. Ik woon nog in hetzelfde huis als vijftien jaar geleden. Mijn inkomen is in die tijd minimaal vervijfvoudigd. Mijn hypotheek is afgelost. Ik heb nog wat appeltjes om toekomstige dorst te lessen.
Van mijn bank ontvang ik een bescheiden rentevergoeding. Te bescheiden naar mijn mening, enige mate van hebzucht is ook ondergetekende niet vreemd, maar ik leef wel zonder financiële angst. Bovendien hou ik tijd over voor de dingen waar het echt om gaat. Ik hoef mij immers niet te verdiepen in garantieregelingen van nationale banken en procedeer niet over woekerpolissen. Wel zo rustig.
Deze bijdrage is tevens verschenen op de website van RTL-Z.
Ps.: In mijn vorige weblog vertelde ik dat u een interview met mij kunt vinden in het augustusnummer van de Penthouse. De planning is veranderd. Het wordt het septembernummer.