Mijmeringen aan het einde van weer een decennium
Het was begin jaren '90 toen ik net mijn nieuwe Headstart PC had gekocht, en ik bedrijfsinformatica studeerde aan de HEAO in Eindhoven. Tijdens één van de lessen werden we in een lokaal vol computers gezet, waar iets te zien was wat we nog niet kenden, een netwerk met een grote toekomst.
Het was een soort netwerk van netwerken. Niet zoals het Novell netwerk waar we mee gewend waren te werken, maar een netwerk dat als het ware de hele wereld bedekte. Het netwerk waar wij mee gingen werken heette "surfnet" en dat stond in verbinding met al die andere netwerken via het "Internetprotocol". De voornaamste mogelijkheden van dit netwerk waren file transfer, groepsberichten (ook wel usenet of news genoemd) en individuele berichten ofwel e-mail.
De conclusie van de verzamelde informaticastudenten: SAAI! Ja, we waren een visionair stelletje.
In mijn net nieuwe Headstart PC zat een harde schijf van 40MB. Die schijf zat in een doos zo groot als een stapel van drie blikjes Karel I sigaren. Een dergelijke schijf kon je los kopen voor 1.000,- gulden. Ik had geen idee wat je met de meegeleverde muis moest. In WordPerfect 4.2 had je er verdacht weinig aan. Intern geheugen prikte je er bij voor een paar honderd gulden per megabyte, tot een maximum van 4MB.
In die dagen kregen we les van een heuse futuroloog.
We wisten dat IBM bezig was harde schijven te maken die zo klein waren als een luciferdoosje, met een enorme opslagcapaciteit. Zachtjes werd al gefluisterd over een omvang die niet meer in megabytes zou worden uitgedrukt, maar in gigabytes! Belachelijk natuurlijk, want een dergelijke opslagcapaciteit was alleen nuttig voor grote multinationals en banken, en wat moesten die nu met van die piepkleine harde schijven?
Maar onze futuroloog had een volstrekt belachelijk idee: hij meende dat het nog hooguit tien, twintig jaar zou duren voordat mensen een soort privé harde schijf op zakformaat zouden hebben.
Echt, we hebben ons best gedaan toepassingen te verzinnen. Maar de conclusie was toch echt dat de goede man een beetje te veel fantasie had.
Zei ik al dat we een visionair stelletje waren?
Afgelopen donderdag kreeg ik van KPN mijn nieuwe telefoon opgestuurd. Het interne geheugen vond ik wat beperkt, dus ik kocht een miniSD kaartje van 4GB er bij. Prijs: twaalf euro. Het kaartje is iets kleiner dan de nagel van mijn pink.
De prijs per opslagcapaciteit is een factor 3.800 lager dan wat indertijd de harde schijf in mijn PC moest kosten. Laat ik het maar niet eens hebben over de enorme verbeteringen in technische mogelijkheden. Ik loop tegenwoordig niet alleen met een enorme privé harde schijf op zak, maar tevens met een computer- en communicatie device met mogelijkheden die twintig jaar geleden als volkomen onrealistisch geweigerd zouden zijn voor een science fiction-film.
Vanmorgen was ik op bezoek bij een onderneming die bezig is de laatste stappen te zetten voor een business case die opmerkelijk goed aansluit bij enkele voorspellingen - niet alleen die over XBRL - uit 2005. Die onderneming is géén accountantskantoor. Sterker, ze komen niet eens uit die hoek, en ze hebben de accountants ook nauwelijks nodig.
Afgelopen jaar hebben we met het NIVRA gesproken over mogelijkheden om op een nieuwe manier vorm te geven aan het idee van een beroepsorganisatie voor maar vooral door accountants. Veel vriendelijke woorden, en geen opvolging aan gegeven.
Begin dit jaar wees Marc van Hilvoorde enkele keren op ontwikkelingen die nu niet direct de aandacht van veel accountants kregen. Albert Fieret wees recent op het verschil tussen enthousiasme op het hoofdkantoor van een bank, en de dagelijkse werkelijkheid van de lokale vestigingen.
Het NIVRA kondigde begin deze maand een tamelijk revolutionaire ontwikkeling aan die aan de reacties te zien voorlopig iedereen compleet koud laat.
Marcel Pheijffer zette in april stappen voor een soort 'commissie Maas voor de accountancy'. Veel reacties, goede discussie, nooit meer iets van gehoord.
De toekomstvoorspellingen van Jules Muis? We wachten rustig af.
Ja, we zijn een visionair stelletje.
Arnout van Kempen