Bankiersexamen ridicuul
Wouter Bos mocht gisteren 'optreden' in De Wereld Draait Door (DWDD) van Matthijs van Nieuwkerk. Televisieoptredens worden voor onze minister welhaast een dagtaak. Eerder deze week was hij bijvoorbeeld in Buitenhof en ook was hij bij RTL-Z te bewonderen.
Mooie fora om proefballonnen op te laten. Over ‘kleine banken'. Of het 'aftoppen of verbieden van variabele beloningen'. Of om een publieke discussie te voeren met de minister-president over de schuldvraag: ‘menselijk falen' (JP) of ‘systeemfalen' (WB)?
Of over het 'bankiersexamen', zoals hij deed in DWDD. Ook Gerrit Zalm moet daar aan geloven. Ik heb het gezien en er om gelachen. En kan het nauwelijks serieus nemen; het lijkt op de even zinloze 'bankierseed' die eerder door voormalig bankier Hans Ludo van Mierlo en de commissie Maas is voorgesteld.
Het werd in DWDD nog zotter toen de vergelijking werd getrokken met accountants en vrachtwagenchauffeurs. Die moeten ook een examen afleggen voor ze hun beroep mogen uitoefenen.
'Een rijbewijs voor bankiers'. Tsja. Uiteraard ben ik niet tegen opleidingen voor welk beroep dan ook. Dat is niet alleen nuttig, maar ook noodzakelijk. Maar wil Wouter een bankier - gelijk de vrachtwagenchauffeur - nu eerst laten proefrijden onder het oog van een examinator? Of wil hij deze een meerjarige opleiding laten volgen - gelijk de accountant - voordat deze benoemd kan worden tot bankbestuurder of toezichthouder?
Gaat het bij de bankiers waarover de discussie gaat - met Gerrit Zalm als boegbeeld - immers niet om gelouterde en door de wol geverfde functionarissen?
Is het niet aan de commissarissen en andere organen in het stelsel van corporate governance om de juiste persoon op de juiste plaats te selecteren? Is kennis daarbij op voorhand niet al een conditio sine qua non, die je niet in een stoomcursus moet en kan bijspijkeren?
Kortom: is de gedachte aan een bankiersexamen niet ridicuul?
De proefballonnen van Wouter stemmen mij somber. Hij lijkt de weg kwijt te zijn. De crisisbestrijding niet meer in de hand te hebben. Kijkt Wouter niet te veel naar symptomen en de bestrijding daarvan in plaats van dat structurele oorzaken middels een coherent beleidspakket worden aangepakt?