Oproep aan de lezers
Toen ik in 2000 mijn promotieonderzoek afsloot en de verdediging van mijn dissertatie erop zat, kreeg ik van een van mijn promotoren, prof. Petrus van Duyne, een complete jaargang van ‘de Accountant' cadeau.
Het betrof het jaar 1921. Toentertijd duidde de redactie waar het in het periodiek om zou moeten gaan. Ik vind het leuk genoeg om u voor te houden. Let - naast andere stijlbloempjes - vooral op de fantastische slotzin in het citaat.
‘Ons orgaan behoort o.i. in de eerste, wellicht eenige, plaats te zijn een tribune, waarin de leden en assistenten van het Instituut gelegenheid moet worden gegeven van gezonde en opbouwende critiek te doen blijken. Laat ons blad het forum zijn waar scherpte van geest domineert, liefde tot de studie, aangekweekt en aangewakkerd en ons mooi en nuttig beroep hoog gehouden wordt. Laat uwe artikelen kort, doch met attisch zout doordrenkt zijn, met een variant op het bekende gezegde: non multum sed multa, niet van een ding alles, doch van veel iets, maar dan ook iets pittigs en geestigs.
Een nieuw geluid moet in deze kolommen weerklinken, een frissche wind moet er doorwaaien, kracht en energie moet er van uitgaan, een opgewekt vereenigingsleven moet er uit blijken. Vooral de jongeren onder ons sporen wij bij deze aan hun beste beentje voor te zetten. Dwingt het bestuur tot actie, zoo dat noodig mocht blijken, het zal er U dankbaar voor zijn en steeds een gewillig oor aan uwe wenschen leenen. Wij zullen uwe artikelen, mits in bovenbedoelden zin geredigeerd, steeds met genoegen plaatsen. Ook den ouderen zij warm aanbevolen, een klein gedeelte van hun kostbaren tijd af te zonderen om zoo nu en dan aan onze kolommen de scherpte van hunnen geest te wetten, ze van vernuft te doen sprankelen.
Helpt ons van het blad te maken een orgaan, dat met graagte gelezen, waarvan de verschijning met spanning verwacht wordt. Wij zijn met het heilige voornemen bezield om dit doel te bereiken en vertrouwen daarbij op uw aller medewerking. Mochten wij echter in dezen falen, bespaar ons dan uwe critiek niet. Wie in de bres staat mag het vuur niet vreezen.'