Achteraf zat iedereen in het verzet
Als accountant, als partner van een groot kantoor, heeft openlijke kritiek geven kennelijk geen zin, maar na je pensioen kan je ineens vertellen wat er allemaal mis is. Ook mensen in de positie om wel degelijk invloed uit te oefenen, lijken dat pas na hun vertrek te beseffen. Een enkeling schaamt zich zelfs diep met terugwerkende kracht en zonder enige verantwoordelijkheid te nemen.
En dan hebben we nu weer de heer Engwirda die zich geschoffeerd voelt omdat de Europese Rekenkamer het niet zo fijn vindt dat hij, na vertrek, nogal forse kritiek blijkt te hebben. Een citaat van de heer Engwirda: "Ik wilde er een boek over schrijven, zo beu was ik het."
Hij wilde het, maar ja, hij deed het niet. Totdat hij met pensioen ging, en na vijftien jaar (15 ja) mee draaien in die omgeving waar het allemaal niet deugde, en hij ineens wel de openbaarheid zocht.
Ik ken meneer Engwirda niet, en ik ken de Europese Rekenkamer niet. Geen idee of het daar zo vreselijk is, en geen idee of meneer Engwirda zijn best heeft gedaan, met of zonder succes, om iets te verbeteren.
En het boeit me ook niet, eerlijk gezegd. Ik ben Europees belastingbetaler, en ik zou graag hebben dat mijn geld goed besteed wordt. Interviews achteraf vol verwijten aan de club waar je vijftien jaar voor gewerkt hebt en klopjes op de eigen schouder over pogingen dat te verbeteren enerzijds, en uitleg waarom je in die vijftien jaar niets kon doen maar nu ineens wel interviews kan geven anderzijds, wat koop ik daar voor?
De huidige voorzitter van het NIVRA heeft in 2003 geantwoord op de vraag of hij na zijn pensioen ook met kritische verhalen zou komen:
Dekkers: "Zeg nooit nooit, maar dat verwacht ik niet nee. Ik bespeur om me heen ook vrij veel irritatie over het verschijnsel dat niet meer in het beroep werkzame accountants plotseling publiekelijk heel stevige meningen gaan verkondigen. Het is goed om discussie te hebben, maar je loopt op deze manier het risico dat de media er elementen uitlichten. Je moet proberen om binnen je club dingen te veranderen, niet erbuiten.
Daarin geeft hij, wat mij betreft ook prima antwoord op mijn vraag wat ik koop voor dat soort kritiek-achteraf: helemaal niets.
Je kan zeggen wat je wilt, je kan beweren dat interne kritiek op het beroep slechts voor de bühne is, maar vooralsnog moet je als beschouwer van het beroep vaststellen dat de huidige voorzitter niet tot zijn pensioen wacht met harde kritiek op het beroep.
Doet hij dat vanuit een welbegrepen eigenbelang, opportunisme zelfs, zoals ik regelmatig hoor?
Eigenbelang zeker: het donders goed begrepen belang van het accountantsberoep om precies te zijn. En dat in een consistente lijn die al jaren vóór zijn aantreden als voorzitter is ingezet.
Zo heb je verzetshelden die na hun pensioen in verzet gaan, en je hebt mensen die niet direct opvallen als verzetsheld, omdat ze gewoon stug door werken aan het bewerken van verandering.
De geschiedenis zal wel oordelen. Over de heer Engwirda, en straks ook over de heer Dekkers. Persoonlijk heb ik in de laatste alle vertrouwen.
Ik wens het beroep, met de voorzitter van het NIVRA voorop, een succesvol 2011.