Sommige accountants moet je de deur wijzen
Tweeënhalf jaar geleden wilde ik uit de VOF stappen die ik negen jaar lang succesvol had gevoerd met mijn compagnon. We konden al die jaren lezen en schrijven met elkaar, tot dat ene moment van scheiden.
Dat had vooral te maken met de adviseurs die wij inhuurden om tot een nette boedelverdeling te komen.
Op advies van een bevriende financiële planner togen wij, na ampel beraad waarin duidelijk werd dat ik echt een ander pad op wilde dan mijn compagnon, met onze jaarrekeningen onder de arm naar twee verschillende accountants. Na hun beide wegingen zou er een bedrag liggen dat mijn compagnon aan mij ging betalen omdat hij ons bedrijf wilde voortzetten. Dat klonk ons allerzins logisch in de oren en vol gezonde spanning wachtten wij af. De uitkomst was, voor ons leken, licht verbijsterend.
Om kort te gaan: 'mijn' accountant kwam uit op een bedrag tussen de drie en vier ton en 'zijn' accountant op nul. 'Mijn' accountant rekende 1.500 euro voor het door hem berekende bedrag aan 'goodwill', 'zijn' accountant geen kosten want hij had het wel gezien na 10 minuten.
In beide gevallen hielden wij er een rare bijsmaak aan over.
Er volgden verhitte discussies over gebruikte modellen bij het wegen (er bleken er meerdere te zijn, niet handig), over hoe dat wat ik had opgebouwd niets waard was bij mijn vertrek, over hoe winst onder de streep wel degelijk iets waard is met klinkende klantnamen, vaste omzet en meerjarige raamcontracten, over hoe ik verder moest zonder iets of over hoe hij verder moest met een kaalgeplukt bedrijf.
En wij samen, die nooit een conflict hadden gehad over een rooie cent en jarenlang alles deelden, zaten ineens in een ongelofelijk lastig parket. We voelden ons alles behalve geholpen en sliepen er maar slecht van. Hij door het gevoel dat hij mij tonnen ontzegde en ik door het idee dat ik hem - door 'recht' te hebben op tonnen - aan het leegschudden was.
Uiteindelijk besloten we onze adviseurs en vooral ook hun wegingen de deur te wijzen en samen in een kroeg de zaak te beslechten. Dat lukte wonderwel. Uitgangspunten waren: ik moet verder kunnen, jij moet verder kunnen en we moeten er allebei een goed gevoel bij hebben. En zo kwamen we er toch nog - na enig heen en weer mailen met voorstellen - vrij snel uit.
Het wonder van herstel van vertrouwen in de accountancy geschiedde bij mijn nieuwe accountant (nummer vijf in mijn veertienjarige bestaan als zelfstandige). Ik liet hem zien met welke afspraken mijn compagnon en ik uiteen waren gegaan. Hij gaf, nadat hij de cijfers had bekeken, aan dat ik dat prima had geregeld en dat het vooral toch ook plezierig was dat een ieder nu verder kon.
En op de vraag hoe ik de afhandeling van de VOF richting de fiscus moest doen (er waren wegen te bewandelen, zo was mij eerder verteld, die gunstig voor mij waren maar net niet konden, of eigenlijk na doorvragen van mijn kant, gewoon niet konden en ik aarzelde zeer of ik daar zin in had, maar ja 'je bent een dief van je eigen portemonnee' en 'niemand hoeft het te weten') antwoordde hij: "dat moet jij niet willen".
En met die vijf woorden, en vooral die formulering - niet zonder risico want hij kende mij nog maar net - waarin hij zich verplaatste in wat ik zou moeten willen, sloeg hij voor mij de spijker op zijn kop.
Deze man snapte het.
Deze accountant wilde ik graag houden.