Yesterday's men
Ik ken de nodige accountants die van muziek houden. Paul Steman en Nart Wielaard twitteren regelmatig hun favoriete top drie van de week rond.
Jan Wietsma is ook een liefhebber en twittert over zijn concertbezoeken.
De oudere garde zoekt het meer in de klassieke muziek. Mijn promotor Hans Kuijl bijvoorbeeld in de Bach-cantates. Die mij niet echt kunnen behoren. Smaken verschillen, gelukkig maar!
Nee, als het om klassiek gaat ben ik geen fan. Hooguit het frivole. Zoals Antonio Vivaldi's De vier jaargetijden. Of het modernere pianogepingel van Ludivicio Einaudi. Of de extatische Bolero van Ravel.
Nee, geef mij maar de klassiekers als School van Supertramp, Another brick in the wall van Pink Floyd, Suzanne van Leonard Cohen. Of het werk van Steely Dan, Van Morrisson en het prachtige Somewhere down the crazy river van Robbie Robertson.
Maar qua muziek ben ik vooral een kind van de tachtiger, begin negentiger jaren. Wat mij betreft is er niets mis met Prince, Howard Jones, Nik Kershaw, The Style Council, Robert Cray of minder bekende bands zoals Deacon Blue, Hipsway en The Blow Monkeys.
Of wat te denken van Madness? Vrolijke songs met hilarische videoclips. Legendarische concerten, één groot feest.
Het leuke van popmuziek boven klassiek vind ik de teksten. Meezingen is in mijn geval niet aanbevelingswaardig, maar ik wil graag weten waar de teksten om gaan.
Hoe kom ik hier nu op en heeft dit ook maar iets met accountancy te maken? Vandaag hoorde ik op de radio een van mijn favoriete Madness-songs: Yesterday's men.
De titel slaat op een Engelse uitdrukking die gaat over bekende personen, meestal politici of artiesten, die nog actief zijn terwijl ze al over hun houdbaarheidsdatum heen zijn. Of in de woorden van Madness: 'Yesterday's men hang on to today, to sing in any old way.'
Ik zocht nog even naar een Nederlandstalig equivalent en kwam uit bij 'vergane glorie'. In de Nederlandse context vinden we een voorbeeld in Nout Wellink, eens vooraanstaand bankpresident. Thans staat hij symbool voor een te softe toezichtcultuur. Hij is veroordeeld tot enkele weinig aansprekende bijbaantjes.
Binnen de accountancy kennen we ze ook: Yesterday's men. Eens autoriteit. Toppers binnen hun domein. Ooit partner of toezichthouder. Nu symbool voor een generatie die verantwoordelijk is voor de huidige malaise binnen ons vakgebied.
Ze worden nog vaak van stal gehaald. Voor commissies, toezichtfuncties, adviesraden of om rapporten te legitimeren door hun naam eraan te lenen. Ook voor spreekbeurten op congressen of toogdagen zijn ze bij sommigen populair.
Moeten we volgens mij mee stoppen. Afscheid van nemen. Het zijn immers Yesterday's men.