...
Ik kan werkelijk geen andere titel verzinnen. Mailtjes met de strekking 'je weet natuurlijk al dat…', maar nee, ik wist het niet. Ik hoorde al jaren niets meer van Brenda Westra, en ik vroeg me zo nu en dan wel af: wat zou ze tegenwoordig doen?
Ooit, inmiddels voelt het als heel lang geleden, ik was net begonnen met de RA-studie, maakten accountants zich druk over de vraag 'moeten we fuseren, of moeten we niet fuseren?' NOvAA en NIVRA probeerden het, Blokdijk en de zijnen gingen er dwars voor liggen. En Brenda organiseerde bijeenkomsten om een derde weg te bepleiten. Zo leerde ik haar voor het eerst kennen.
Ze was niet alleen passioneel over haar standpunt, ze was ook nog eens enorm goed onderlegd en rationeel tot het bot. Haar stelling: de controleplicht en de wettelijke titelbescherming zijn de echte rot aan de wortels van het beroep. Fuseren of niet, dat is de vraag niet. De vraag is hoe we het beroep weer aan de markt geven, blootstellen aan de markt, de tucht van de markt opleggen. Het waren de jaren negentig, en het accountantsberoep lachte haar uit. Natuurlijk, want ze viel gevestigde belangen aan met argumenten die niet te ontkennen waren.
En dat deed ze steeds. De academische pretenties van het accountantsberoep viel ze aan door boeken te schrijven die illustreerden: 'Leer de goede trucjes, en je slaagt voor die zogenaamd academische vakken.' De boeken bleven, haar aanval op de holle pretenties van de opleidingen werden maar liefst zo snel mogelijk vergeten.
Jaren later werkte ik bij de AFM mee aan de Wta en aan het opzetten van het accountantstoezicht. Ik vroeg Brenda of ze, op de achtergrond, zo nu en dan wilde klankborden. Zonder dat ik al te veel kon vertellen over waarmee we precies bezig waren (de AFM kent een geheimhouding waar accountants nog een puntje aan kunnen zuigen), filosofeerden we over waar het accountantsberoep naartoe ging of zou moeten gaan. Haar inbreng was, naast scherpte en humor, een onwaarschijnlijk goede kennis van de geschiedenis van het beroep, en van Limperg in het bijzonder.
In die tijd maakte ik ook kennis met haar ijzingwekkende races in haar Porsche door hartje Amsterdam. Ik krijg er nog wel eens een wee gevoel van als ik er aan denk. Maar het paste volledig bij hoe ik haar heb leren kennen. Enorme energie, drive, passie.
Later ben ik haar nog eenmaal tegen gekomen, toen ze samen met Blokdijk en andere 'rebellen' aan een initiatief werkte om te komen tot een soort nieuwe assurance-verklaring, op basis van insurance. Dat initiatief kreeg niet echt momentum, maar het was wel het zoveelste voorbeeld van hoe Brenda het beroep op rationele wijze probeerde te hervormen in een richting die paste bij haar ideeën.
En het zijn met name die ideeën waarop we elkaar een tijdlang zo nu en dan vonden. In de gesprekken die we hadden over het beroep ontdekten we een grote overeenkomst: een enorme liefde voor het accountantsvak, een totaal romantisch en onrealistisch ideaal om naar te streven, en het zoeken naar praktische wegen om de goede kant op te bewegen. De belangrijkste les die ik van Brenda leerde, al bij onze eerste ontmoeting: Als je iets wil veranderen moet je er niet over praten, maar het gewoon doen.
Brenda, je was een van de groten. Te vaak miskend, maar je was niet zonder impact. Ik heb van je geleerd, en velen met mij.
Lees ook: