Hunted
Afgelopen maandag was de laatste aflevering van het derde seizoen van Hunted. Het is één van de weinige televisieprogramma’s waarvan ik geen aflevering wil missen.
Twaalf Nederlanders (twee individueel en vijf duo's) moesten proberen om vijfhonderd uur uit handen te blijven van een elite-opsporingsteam, van in totaal ongeveer twintig personen. Dit seizoen wist alleen Sophie na 21 dagen op het nippertje het ontsnappingspunt bij Edam met de boot te verlaten.
Hoewel ik als kijker vooral meeleef met de kandidaten en hoop dat ze de hunters te slim af zijn, geniet ik ook van het werk van het opsporingsteam. Het team heeft allerlei moderne technologie voorhanden. Ze hacken de computers en social media accounts van de kandidaten, gebruiken telefoontaps, peilen telefoonsignalen uit, versturen stille sms-berichten, analyseren het betaalverkeer, gebruiken kentekenplaatherkenning op de snelwegen om de bewegingen van bepaalde auto's te volgen of plaatsen een GPS-tracker onder een 'verdachte' auto. Ook maken ze dankbaar gebruik van de vele camera's die in Nederland hangen en waarop kandidaten in beeld kunnen komen. Met al deze technologie is het natuurlijk niet moeilijk om iedereen op te sporen, zou je zeggen. Zet de computer aan, team eropaf en binnen een paar uur zit iedereen achter slot en grendel.
Dat werkt toch anders. Dat is geen onwil van het opsporingsteam, maar komt doordat technologie maar een klein stukje bijdraagt aan de oplossing van hun 'probleem'. Het team zal de technologie gericht moeten inzetten. Het heeft geen zin om alle bewegingen van alle 12,5 miljoen wegvoertuigen in Nederland te volgen, dat levert geen nuttige informatie op voor het opsporen van de deelnemers. Het is ook niet mogelijk om continu alle camerabeelden van alle camera's in Nederland te bekijken of onder iedere auto een GPS tracker te plaatsen, dat zou onaanvaardbare menskracht en kosten vragen. Daarnaast zijn er allerlei gebieden waar de techniek niet reikt. Kentekenplaatherkenning beperkt zich tot de snelwegen en provinciale wegen, niet iedere plek in Nederland wordt bekeken met een camera en ga zo maar door.
De technologie is dus één, maar belangrijker is het team dat die technologie effectief inzet. Dat vereist natuurlijk allereerst dat de teamleden voldoende kennis hebben van de technologie en de toepassing ervan. Maar dat is niet genoeg. Het hoofdkantoorteam is een multidisciplinair team en bevat een aantal tactische rechercheurs, een digitaal rechercheur, een profiler, een specialist op het gebied van artificial intelligence en een aantal assistenten. Ook zijn er drie teams van twee personen actief 'in het veld'. Het team moet tijdens de jacht continu inschattingen maken en op basis van professionele oordeelsvorming de beschikbare middelen gericht inzetten. Ze moeten hun tijd verdelen, prioriteiten stellen, losse eindjes met elkaar verbinden en bepalen op welke aanwijzing ze doorpakken en op welke niet.
Soms pakt dat goed uit en soms ook niet. Soms leggen de hunters op een geniale manier verbanden en weten ze via hun analyses met een grote mate van zekerheid de schuilplaats van een deelnemer te voorspellen. Soms zitten ze er ook naast en maken ze een verkeerde keuze, waardoor een deelnemer tussen hun vingers door glipt. Er zijn deelnemers waar ze nauwelijks grip op krijgen en die lange tijd onopgemerkt blijven. Andere deelnemers worden onvoorzichtig, maken een fout en hebben dan binnen de kortste keren een veldteam op hun hielen. Zouden de resultaten van het opsporingsteam beter worden als we proberen de professionele oordeelsvorming eruit te halen, als we ze hun werk vanaf nu aan de hand van voorgeschreven checklists laten doen of proberen volledig te automatiseren? Ik geloof daar niet in. Het is juist de combinatie van de specifieke expertise en professionele oordeelsvorming van de teamleden en de inzet van nieuwe technologie die tot de beste resultaten leidt.
De kijker kan thuis op de bank de acties van beide partijen zien. Die kijker heeft het overzicht dat zowel hunters als deelnemers niet hebben en kan van afstand in alle rust de verbanden leggen die zij niet kunnen leggen. Midden in de actie moeten hunters en deelnemers snel afwegingen en keuzes maken en vervolgens handelen. Het is vanaf de bank, met een kop koffie of thee in de hand, dan ook vaak makkelijk oordelen over de 'domme fouten' van de deelnemers of de hunters, die de bankzitter natuurlijk nooit zou maken.
Waarom ik het zo’n leuk programma vind? Misschien is het wel omdat ik in dit programma het moderne controleteam in actie zie. Multidisciplinair, divers, gebruikmakend van specifieke expertise, professionele oordeelsvorming en de nieuwste technologie. Misschien ook wel omdat ik het voor een keer ook wel eens aardig vind om in rust en met meer kennis achteraf van afstand te oordelen over de professionele oordeelsvorming en keuzes van de mensen in actie. Wat een dommeriken. Alle signalen waren er, maar ze keken toen het erom ging de andere kant op. Dat zou ik natuurlijk veel beter doen!