Een paar dagen geleden heb ik mijn Pi 400 voorzien van de laatste versie van Raspbian, wat tegenwoordig Pi OS heet. Daarmee lukt het nu ook de Pi te laten opstarten vanaf een SSD, in plaats van de standaard micro-SD. Veel sneller en veel betrouwbaarder.

Het had nog wel wat voeten in de aarde, omdat ik geen moderne PC ter beschikking heb, alleen een iPad en een MacBook Air. Beide systemen hebben dan weer geen lezer voor SD-kaarten. Het maken van een image voor de nieuwe Pi OS vraagt wel om een image op een SD-kaart. En om over te kunnen stappen op een SSD-bootdisk heb je nog een tweede SD-kaartje nodig, waarmee je de Pi vertelt voortaan vanaf SSD te starten.

Uiteindelijk bleek dat allemaal wel op te lossen. Ik had nog een micro-SD naar USB-A adapter liggen om mijn dashcam mee uit te lezen en de Pi blijkt zelf ook een image te kunnen maken (rpi-imager).
Gevolg is dat ik nu een Pi 400 heb die netjes opstart vanaf SSD in Pi OS en dat ik twee SD-kaartjes over heb. Die heb ik ook maar voorzien van een eigen OS. Dat is immers een van de aardigheden van de Raspberry Pi: je kunt extreem simpel wisselen van besturingssysteem, simpelweg door er een ander SD-kaartje in te zetten.

Een van de twee heb ik nu voorzien van RISC OS, maar dat ziet er zo onbruikbaar uit dat ik daar een andere bestemming voor ga zoeken. De andere heb ik voorzien van de Kali-distributie van Linux. Dat blijkt een fascinerend pareltje te zijn. Het is gewoon Linux, maar dan voorzien van een echt waanzinnige bibliotheek vol hacker-software en -hulpmiddelen. Sniffers, password-krakers, en ga zo maar door.

En daarmee is een nieuw projectje geboren. Naast een Pi 400 heb ik namelijk nog een Pi 4B liggen. Via VNC kan die bediend worden vanaf mijn iPad. En als het goed is zou een simpele powerbank genoeg moeten zijn om de 4B een tijd aan de gang te houden. Voeg daar Kali aan toe, en ik heb een hack-machine op zakformaat. Wat ik er feitelijk mee ga doen, geen idee. Maar het lijkt me aardig om eens mee te gaan experimenteren.

Een ander project heb ik trouwens gestopt: Python. De basis heb ik nu wel te pakken en het is in veel opzichten een indrukwekkende taal, maar om verschillende redenen word ik er toch niet blij genoeg van.
Deels zit dat in het feit dat je wel allerlei extreem krachtige mogelijkheden hebt, maar in feite zitten die niet in Python zelf, maar in bibliotheken die je kan aanroepen. En ik heb gewoon geen zin om al die bibliotheken al hobbyend te leren kennen. Een andere reden, en ik kan me voorstellen hoe dat kan klinken, ik vind de taal esthetisch gewoon niet mooi. Het is allemaal niet compact genoeg, veel te dwingend in de opmaak en de structuur en het werken met die bibliotheken vind ik uitgesproken lelijk. Dan is er nog het probleem van OOP. Ik ben daar te dom voor, of te oud, of ik doe te weinig waarbij OOP tot zijn recht komt. Wat het ook is, het wil maar niet landen in mijn hoofd. Dat Python ook nog eens geen executable code produceert, maar in hoge mate een interpreter-taal is, maakt programma’s wel reuze portable, maar daar heb ik niks aan.
Kortom, ik keer voor programmeren terug naar mijn oude liefde: C, wellicht nog eens aan te vullen met Assembler.

Met de Geany IDE is C op de Pi uitermate makkelijk bereikbaar. En ik merkte bij de eerste pogingen al meteen dat licht gelukzalige gevoel dat ik me nog herinner van ruim dertig jaar geleden, toen ik TurboC leerde kennen. Wat een schoonheid!