Gelost
Vorig jaar vroegen wat collega's, accountants, of ik mee ging wielrennen. Dat wilde ik wel. Ik heb een prachtige Coppi, stalen frame, kanariegeel met een toefje stof er overheen, groene bandjes en een bidonnetje met een quote van Fausto Coppi erop: ‘het is een lust om te leven, want het is een lust om te fietsen'.
Marten Heijs
"Ik ga niet zo hard", zei ik. "Met 27 gemiddeld heb je het wel aardig te pakken." "Komt goed", zeiden ze. "27 is genoeg?" "Klopt." Als de accountants 'klopt' zeggen, wie ben ik dan om daaraan te twijfelen. Het is zo'n beetje hun vak, 'klopt' zeggen. Ze zijn er toe op aarde. Toch?
Beesten waren het, moordenaars. Na één verschrikkelijk uur hadden we 35 kilometer uur gefietst. Na twee uur zat ik diep in de zeventig. Na drie uur waren we de honderd gepasseerd. Voor mijn geestesoog zag ik een grijsgroene brei van boslandschappen, weides, heuveltjes, fietspaden, stoplichten. Ik proefde oprispingen van appeltaart, waarvan ik me nauwelijks meer wist dat ik hem gegeten had.
"Gaat het goed", vroegen mijn collega's. "Ja hoor", zei ik. "Echt?" "Echt." "Moeten we je even duwen?" Ik ben niet van de soort die zich graag duwen laat. "Nee hoor", zei ik dus. "Prima. We zijn er bijna hoor." Waarna er nog twee verschrikkelijke uren volgden. We eindigden op een terras tussen een diervoederfabriek en een eenmanszaak in elektronica, waar mixers en transistorradio's in door de zon verschoten dozen in de etalage stonden. Meer herinner ik me niet.
‘s Avonds laat thuis, twitterde ik: "Ook op de fiets kan ik accountants niet volgen." Binnen een uur had ik er vijf volgers bij, allemaal accountantsverenigingen. Een paar dagen later waren ze weer verdwenen. Gelost.
Marten Heijs is docent Communicatie aan de Academie F€M van de Saxion Hogeschool. De blog is eerder geplaatst op de website van Saxion Hogeschool.