Reacties bleven uit. "Naar wij thans vernemen is men er niet in mogen slagen voor deze belooning iemand te vinden, hetgeen ons, oprecht gesproken, veel genoegen doet", zo reageerde H. van der Laan in 'de Accountant' van mei 1917 op de mislukte Rotterdamse wervingspoging.

Voor veel functies lag het salarisniveau bij grote gemeenten hoger dan bij het Rijk. In het geval van de Rotterdamse gemeenteaccountants was echter precies het omgekeerde het geval. En dat terwijl de rijksaccountants al niet best werden betaald.

"Het Rijk bood ten behoeve van zijn accountantsdienst der directe belastingen aan accountants een jaarwedde van ƒ 2.400 (inmiddels gebracht op ƒ 4.000) en menigeen was daarover en terecht, verontwaardigd. Thans maakt de tweede stad des lands 't nog een graadje erger en biedt ƒ 500 minder."

Rotterdam rechtvaardigde het lage salaris met de argumenten dat de functie in de toekomst beter zou worden betaald en dat de accountant praktische ervaring op kon doen. "Een vrij magere troost!", volgens Van der Laan.

Het Rijk had noodgedwongen het salarisbod al in stappen verhoogd van 2.400 naar 4.000 gulden. "Voor deze laatste belooning, maar ook niet eer, is men er in geslaagd het allernoodzakelijkst aantal van tien accountants aan den Rijksdienst te verbinden." En van die tien waren er inmiddels al weer enkele vertrokken "omdat ze elders hunne positie konden verbeteren".

Een slechte zaak, aldus Van der Laan. "De daardoor ontstane stagnatie in den Rijksaccountantsdienst, zal voor de belangen van 's Rijks schatkist zeker niet bevorderlijk zijn."

"Tot ons punt van uitgang: de ongenoegzame belooning te Rotterdam terugkeerende, moeten wij het eenerzijds betreuren dat bij een zoo belangrijk publiekrechtelijk lichaam als de gemeente Rotterdam twee accountantsplaatsen langer dan noodig onbezet zijn gebleven, anderzijds echter achten wij deze mislukking een waardig antwoord op een onwaardig aanbod van belooning."