Joris Joppe kreeg onverwachts te maken met de medische sector. Daar zijn ze niet alleen bezig met hun vak, maar ook met elkaar betere professionals te maken.

Discussie Column 07 oktober 2025

SALY en de kunst van het beter maken

Voor zover ik weet, gebruikt de gemiddelde accountant niet zoveel professionele straattaal. De uitzondering daarop is wellicht de term SALY. Vooral in angelsaksische praktijken veel gebezigd: een acroniem voor same as last year. Kort gezegd: als je leidinggevende geen tijd heeft om uit te leggen wat er moet gebeuren, wordt gewoon verwezen naar het dossier van voorgaand jaar. Als het toen goed was, zal het nu ook wel goed zijn. Een schril contrast met de tijd waarin ik opgroeide in de accountancy - begin jaren negentig - waarin mensen als Wim, René, Arja of Siem nog de tijd namen om rookies goed te begeleiden.

Fast forward naar 2025 en ik lig in het ziekenhuis, voor een operatie aan mijn gebroken sleutelbeen. Niets ernstigs. Oorzaak: overmoed (en een vermoedelijke discrepantie tussen vermeende en werkelijke leeftijd van ondergetekende). Gebroken en te repareren met een degelijk stuk roestvrij staal en wat schroeven.

Gesneden koek dus zo'n operatie. Om elf uur 's ochtends het ziekenhuis in. Om zes uur weer naar huis. Daar tussenin: alles strak georganiseerd. Duidelijke processen, colourcoded scrubs, naadloos tijdschema en een strakke taakverdeling. Iedereen die doet waar die voor is ingehuurd. Van de chirurg tot aan de – duidelijk – jongste assistent in het slaapteam, die alleen maar een dekentje kwam brengen. Het was evident dat het druk was en toch nam iedereen de tijd voor uitleg.

Fun fact: hetzelfde sleutelbeen had ik in 2014 ook al een keer gebroken. Je hoeft mij niet uit te leggen wat een blokverdoving is en dat je van tien terug moet tellen voordat je keurig in slaap valt. Routine voor mij en de mensen die het moesten doen. SALY dus. Ik was dan ook aangenaam verrast door het verloop van de dag. Dat begon al bij het infuus voor de verdoving: de dame die dat moest inbrengen was niet volledig overtuigd of ze het infuus juist had aangebracht. Binnen dertig seconden keek er een leidinggevende mee om vast te stellen dat het infuus inderdaad goed zat. En belangrijk nog: om wat tips te geven om dit bij "mijn soort aderen" soepeler te laten verlopen. Training on the job in optima forma.

Over de tweede verdoving maakte ik me wat meer zorgen. Een blokverdoving voor de schouder waarvan ik me kon herinneren dat ze bij de eerste keer met stroom hadden getest of de verdoving op de juiste plek zat. Zeg maar elektroshocktherapie op een toch al zeer pijnlijke schouder. Deze keer werd een echo-apparaat aangesloten en was het geheel een stuk minder pijnlijk. Mijn duidelijke opluchting leidde ook hier tot een heldere uitleg over deze techniek, aan mij maar vooral aan de andere leden van het anesthesieteam. Na kennisoverdracht stapte de anesthesioloog kordaat door naar de volgende patiënt.

Inmiddels lijkt mijn schouder goed gerepareerd en als ik me naar mijn leeftijd gedraag, zal het over een week of vier wel voorbij zijn. Toch zal er naast de nieuwe roestvrijstalen plaat nog iets blijven hangen. We zeggen weleens dat accountancy nog wat kan leren van de medische sector. Op basis van mijn n=2-ervaring kan ik dat alleen maar beamen. Of alle mensen aan mijn bed bekwaam zijn kan ik niet beoordelen, maar het is duidelijk dat ze bezig zijn met hun vak en vooral ook met elkaar betere professionals te maken. Vooral dat laatste gun ik iedereen. Nooit meer SALY, maar iedereen een eigen Wim, Arja, René of Siem om je de weg te wijzen. Dat soort mensen hoeven zich geen zorgen te maken over AI!