Middelmatigheid en starheid
In een wereld van wegbezuinigde klantvriendelijke heren en dames, tref ik een gebruiksvriendelijke computer van de Nederlandse Spoorwegen. Om een kaartje te kopen. Pinpas erin. Kaartje eruit. Het klinkt goed.
Maar dan begint de lange en diepe vrije val in de krochten van de middelmatigheid. Ik neem u mee in deze gang langs het spoor. Niet om de NS te bekreunen, maar om iets te zeggen over de benepenheid, bekrompenheid en wijdverspreide middelmatigheid van de BV Nederland.
Ik wil reizen van Utrecht naar Rotterdam, maar verblijf een nacht in Rotterdam om de volgende dag terug te gaan naar Utrecht. Het gele computergevaarte trekt dat niet. In Nederland reizen wij met het spoor van a naar b. En op dezelfde dag. Het komt bij de bedenkers niet op dat iemand een nacht overblijft.
Globalisering, mobiliteit, keuzevrijheid en klantvriendelijkheid zijn de buzzwords van deze tijd. Maar niet voor de NS. Dus worden wij, vrije mensen aan het begin van de 21ste eeuw, gedwongen om de volgende dag wederom een enkeltje terug te nemen naar a.
Het gaat mij niet om die paar euro's extra, maar om de benepenheid. Dezelfde benepenheid die ik waarneem in organisaties, bedrijven, wetenschap (toch de vrijhaven van vrije gedachten), en professies, zoals de accountancy.
Wereldwijd wijzen internationale organisaties, toezichthouders, wetenschappers, officieren van justitie en opsporingsambtenaren op de kloof tussen Limpbergs verantwoordelijkheid jegens het maatschappelijk verkeer en de werkelijkheid. Maar accountants aan ik wie ik les geef vinden dat allemaal overdreven. De wettelijke definitie is leger dan leeg.
Een andere dag. Ik wil van Utrecht naar Maastricht, maar heb tussendoor een afspraak in Amsterdam. Reizen via een andere stad is een 'gekke' vraag. Dat lukt dus niet. Door ervaring wijzer geworden neem ik enkeltjes. Tijdens de handelingen wordt mij elektronisch de vraag gesteld of ik een weekendretour wil. Het is vrijdagochtend en ik wil terug op zaterdag. Dat lijkt mij een weekendretour. Ik klik 'ja' aan. Vrijdagmiddag, tussen Amsterdam en Maastricht, vraagt een vriendelijke conducteur naar mijn kaartje. Hij spreekt mij vermanend toe, omdat een weekendretour ingaat om vijf uur en het is nu rond drieën.
Het lijken kleine buitenissigheden. Maar ik ben dat gele computergevaarte gaan zien als symbool voor de inflexibiliteit van BV Nederland. Het gaat mij niet om die paar euro's, met enige creatieve financiering kan ik waarschijnlijk dat hele treinstel kopen, maar de benepenheid.
Ik reis graag met de trein, de afgelopen jaren ook internationaal. Begin januari 2008 boek ik voor april via internet in Berlijn een hotel, sportevenement en restaurant. Het internationale spoorboekje is te bezien op het net, maar boeken kan pas twee maanden tevoren.
Waarom die billenknijperij? Ik kan via internet op 14 mei 2014 's morgens om half tien op het strand van Bali 27 masseuses bestellen voor alle mogelijke lichaamsdelen, maar geen internationaal ticket via de NS.
Eigenlijk is niet de NS het probleem, maar u en ik. Wij accepteren de middelmatigheid. Van de NS. En van door gebrek aan gewicht omhooggevallen managers en politici die ons 'leiden'.