Babes aan de Zuidas
Voor velen heeft het accountantsberoep een saaie uitstraling. Maar anno 2010 is niets minder waar. Het beroep is dynamischer dan ooit. Niet in de laatste plaats omdat het in de spotlights staat van de politiek, toezichthouders, Europese Commissie en twitteraars.
Het was dan ook niet verwonderlijk dat de Accountantsdag 2010 met ruim 1.200 deelnemers goed is bezocht. De verstrooiing van hoogleraar Herman Pleij en schrijver A.L. Snijders vormden voor velen het hoogtepunt van een nuttige dag.
Maar er was meer de afgelopen week. In mijn vorige blog wees ik al op het plan van aanpak van de NBA en de kabinetsreactie op het Europese Groenboek. En achter de schermen wordt op diverse plaatsen stevig gewerkt aan andere reacties op het Groenboek, dat de intentie uitstraalt het veilige accountantsbed eens stevig op te schudden.
Voorts zag de tweede publieke managementletter van de beroepsorganisatie het licht. Ditmaal was de zorgsector het studieobject. De 'tikkende tijdbom' die de managementletter bevat bleef relatief onopgemerkt en kreeg (nog) niet de aandacht die het verdiende.
Met zoveel dynamiek in een week - zeker indien we de inhoud en mogelijke impact van genoemde stukken tot ons door laten dringen - kan moeilijk worden volgehouden dat het accountantsberoep saai is.
Maar ik ga het dit keer niet over serieuze zaken aangaande ons vak hebben. Ditmaal haal ik mijn inspiratie uit een NRC-artikel: Ellebogen gebruiken en overwerken. Eigenlijk gaat het om een boekrecensie van Zo Zuidas. Overwerk en achterklap in de Amsterdamse kantoorjungle. Over het werken en leven in de wereld van met name advocaten, maar ook die van bankiers én accountants:
"De Zuidas is een afgesloten biotoop, waarin je alleen omgaat met je eigen soort mensen. De druk is bovendien hoger dan op kantoren elders, want de klanten betalen hoge tarieven. Die tarieven worden gerechtvaardigd door snel te leveren. Dus moet er heel hard worden gewerkt".
Aldus de Zoza's, drie bloggende jonge vrouwen die hun kantoorjungle beschreven. Een jungle die ambitieuze, competitieve mensen trekt, die voor een riant loon graag veel uren maken.
De Zoza's beschrijven een wereld waarin de uren vooral door mannen met 'de vork' worden geschreven. Een cultuur die wordt gekenmerkt door een jacht op uren. Waarin collegialiteit vaak ontbreekt en je altijd moet uitkijken voor de frenemy: een collega die net een treetje hoger op de carrièreladder staat dan jij. "Vaak is het óf een verzuurde taart met overspannen eierstokken óf een gefrustreerde kwezel zonder carrièreperspectief."
"Advocatenkantoren en accountantskantoren hebben nog steeds de klassieke structuur van een maatschap. Er is weinig controle op de bazen. Die kunnen zich gedragen zoals ze willen."
Partners worden door de dames omschreven als personen die heersen als halfgoden: "De een mag graag luidkeels een medewerker uitkafferen. De ander ziet jonge vrouwen als 'secundaire arbeidsvoorwaarde'."
Het boek staat haaks op de door bestuurders van advocatenkantoren, accountantskantoren en banken gewenste of gepretendeerde doorbreking van het 'glazen plafond'. Niets secundaire arbeidsvoorwaarde, maar gewoon meer vrouwen aan de top.
Wat in het boek van de Zoza's staat beschreven kan dan ook niet waar zijn. Toch?