Voelt het accountantsberoep zich vooral slachtoffer van kritiek en is het daardoor te veel met zichzelf bezig, vraagt Jeffrey Bekkerin zich af.
Discussie ColumnWie is de beste vriend van de accountant?
Iedereen heeft vrienden nodig om te overleven. Ook accountants. Het hebben van goede vriendschappen is belangrijk voor hen, sociale wezens die anderen nodig hebben om zich een goede accountant te voelen. Mensen en organisaties die ons werk begrijpen en die ons het gevoel geven dat wat we doen ertoe doet.
Nu begrijp ik dat je als accountant meerdere vrienden hebt en dat iedere vriend uniek is in doen en laten. Maar wie is nu eigenlijk de beste vriend van de accountant? En geeft deze vriend wat je mag verwachten van een goede vriendschap? Een goede vriend steunt je in slechte tijden, geeft je vertrouwen, de relatie is gebaseerd op wederkerigheid. Een echte vriend geeft je de ruimte om jezelf te zijn, waardoor je fouten durft te maken zonder bang te zijn dat je daarvoor wordt veroordeeld.
De reden dat ik dit aanzwengel, ben gaan mijmeren en filosoferen, is dat ik de laatste tijd steeds meer het gevoel krijg dat de accountant zijn traditionele vriendschap met ondernemers en investeerders heeft ingewisseld voor een vriendschap met de overheid en politiek. De een overleeft door middel van innovatie en creativiteit, de ander door verbeeldingskracht en wet- en regelgeving. De laatste jaren heb ik echter weinig echte innovatie binnen ons vakgebied waargenomen, maar wel een tsunami aan wet- en regelgeving.
Die gedachte brengt mij bij de vraag: Wie zijn dan eigenlijk onze vrienden? Is het mevrouw Kaag, de nieuwe minister van Financiën? Of is het haar waakhond, de AFM? Zijn het investeerders die kapitaal verschaffen en zo zorgen dat er bedrijven zijn om te controleren? Of zoeken we het meer bij de cfo en de raad van commissarissen, die namens de aandeelhouders onze rekening betalen? Wellicht binnen de wetenschap, in de vorm van een meedenkende professor die ons van slimme tools voorziet? Is het de nieuwe NBA-voorzitter, een buitenstaander met een kort lijntje naar de politiek? Zijn het de kwartiermakers die bij de ambtenaren op de thee mogen komen om te vertellen hoe wij het doen? Of de media, die ons zo vaak een spiegel voorhouden? Ik noem zo maar een paar mogelijke beste vrienden en ben er vast nog een paar vergeten.
Maar hebben we eigenlijk wel 'echte' vrienden en hebben we die ook echt nodig? Zijn we niet te vaak aan het klagen, omdat we ons als gevolg van kritiek slachtoffer voelen en vervolgens te veel met ons zelf bezig zijn? Zijn we niet te naarstig op zoek naar vrienden en begrip, vanuit een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde? Hebben we niet te hoge verwachtingen over hoe onze vrienden zich zouden moeten gedragen?
Of trekken we - net als Henk Westbroek en Het Goede Doel - de teleurstellende conclusie 'vriendschap is een illusie, een pakketje schroot met een dun laagje chroom' en zijn we op ons zelf aangewezen? Wie het weet mag het zeggen.