Magazine 10 juli 2020

At the movies: The Other Guys (2010)

Op het eerste gezicht is The Other Guys een doorsnee melige en absurde actiefilm met te veel irrelevante seksgrappen. Pas tijdens de aftiteling lijken de makers een hoger ethisch doel na te willen streven.

Dit artikel is verschenen in Accountant nr. 3, 2020

Bekijk alle artikelen uit dit nummer

» Download dit artikel (pdf)
» Download het hele nummer (pdf)

Luc Quadackers

Allen Gamble en Terry Hoitz zijn de sukkels, the other guys, van een politiecorps in New York City. Zij doen vooral het saaie papierwerk en vormen een veelgebruikte pispaal. Het gevolg is dat ze hun frustraties op elkaar botvieren. Ze zijn echter tot elkaar veroordeeld. Hoitz wil niets liever dan doorstromen richting het gevaarlijke, maar prestigieuze veldwerk. De forensische accountant Gamble blijft het liefst veilig achter zijn bureau zitten. Hij lijkt extreem stabiel en redelijk, zoals je van een accountant mag verwachten. Toch blijkt hij een nogal belachelijk verleden als studentenpooier te hebben. Toen hij niet meer out of control (vette knipoog) wilde zijn, besloot hij accountant bij de politie te worden.

Hoe dan ook: Gamble komt een financiële miljardenfraude op het spoor via een controle op steigervergunningen. Gamble en Hoitz worden vervolgens extreem tegengewerkt door de corpsleiding, die onder druk staat van de witteboordencriminelen. Via een ontploffend accountantskantoor en de plichtmatige achtervolgingen en schietpartijen (onder anderen met Tsjetsjenen en Nigerianen) komt uiteraard alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Wijze les: het zijn de mensen die het echte werk doen - die niet op tv en de voorpagina van de krant te zien zijn - die het verschil maken.

Maar er is meer. Tijdens de film wordt al een lijstje van Amerikaanse fraudezaken opgesomd, gepaard gaand met wat sneren richting de SEC. Bij de aftiteling begint het echte werk echter pas. Er volgt een minutenlange litanie over Ponzi-schemes, grote beursschandalen en hoe fraudebedragen zich verhouden tot het inkomen van de gewone man in de VS. Ceo-topinkomens worden in één moeite door ook maar op dezelfde duivelshoop geveegd. En dat allemaal tijdens het lied Pimps don’t cry, they never shed a tear. Een vreemd en onverwacht einde.