Dogma: vertrouwensrelatie met klant
Binnen de accountancy bestaat een aantal dogma's dat kan worden beschouwd als een reliek uit het verleden. Ik kwam onlangs nog zo'n dogma tegen: de relatie tussen de accountant en zijn klant is gebaseerd op een onderlinge vertrouwensrelatie.
Wanneer je dat dogma eens voorlegt aan een gebruiker van een gecontroleerde jaarrekening, dan ben ik ervan overtuigd dat deze gebruiker er echt niet blij mee is. Immers, hij gaat er van uit dat de accountant 'vertrouwenspersoon van het maatschappelijk verkeer' is. En dus verwacht hij dat de accountant niet de 'vertrouwenspersoon van de gecontroleerde' is en er een vertrouwensrelatie met de klant op na houdt.
Sterker nog, hij verwacht dat de accountant bij zijn controles een professioneel-kritische houding aanneemt (lees: gezond wantrouwend is). In de VGC wordt dit ook nog onderstreept: één van de risico's die de onafhankelijkheid aantast, is een te grote mate van vertrouwdheid met de klant.
Nu begrijp ik wel wat de achtergrond van het dogma is, maar we moeten stoppen met het instandhouden van dergelijke clichématige opmerkingen.
Zorg er wel voor dat zowel de klant als het maatschappelijk verkeer ons het vertrouwen schenkt, maar schendt niet het vertrouwen van het maatschappelijk verkeer door te hardop te filosoferen over een onderlinge vertrouwensrelatie met een klant.