Iets te hooggeleerd
Gisteren verscheen het rapport van de Tijdelijke Commissie Onderzoek Financieel Stelsel, kortweg commissie De Wit. Voor mij persoonlijk betrof een van de verrassende aspecten mijn eigen personalia, of specifieker: mijn vernieuwde titulatuur.
Zie hieronder wat ik erover schreef aan de commissie:
Dames en Heren Commissieleden,
Ik heb vandaag met belangstelling kennis genomen van Uw eerste verslag, in de volksmond beter bekend als het 'Rapport de Wit'. En wil U graag feliciteren met de tijdige uitbreng van een - gegeven de beperkte machtsmiddelen van de Commissie in het proces van waarheidsvinding - eerste fase verslag van bevindingen. Het is ook verheugend dezelfde dag nog de NIVRA positieve lik op stuk reactie te zien op het rapport waar het gaat om het (dis)functioneren van de accountant in deze crisis; en wat daaraan te doen.
Het viel me op dat het de Commissie ongevraagd heeft behaagt (pag. 271) mij zowel de titels Professor als Dr. toe te kennen. Alhoewel ik de Commissie hier zeer erkentelijk voor ben breng ik onder Uw aandacht dat geen van deze gewaarde titels mij op het lijf geschreven staan, of mijnerzijds ooit geadverteerd zijn geweest..
Eerstens, de professortitel eist veel werk, soms ten koste van diep en breed denken, en hard werken is nooit mijn sterkste kaart geweest. Ik heb als niet academisch opgeleid accountant eerder en elders mijn mening over de bijdrage van academia aan het vermijden van deze crisis mogen delen; dit ter gelegenheid van de opening van het Academisch Jaar, Nyenrode Business Universiteit, September 2009.
Ten tweede, de Dr-titel veronderstelt, naast nog meer hard werk, een vermogen goed wetenschappelijk onderbouwde stellingen te kunnen verdedigen.
Ik heb mij in de aanloop tot de crisis uitgeput in een herhaald sterk pleidooi voor een goed onderbouwde oordeelsonthouding in situaties waar complexiteit, intersubjectiviteit en ‘meten is keten', de overhand hebben. Als a-priori diagnostisch en verantwoordingsinstrument ten behoeve van het uitroken van onzekerheden voor het te laat is.
Dat alles is gedaan op puur persoonlijke, intuïtieve gronden. Onstelliger en onwetenschappelijker kan het dus niet, onverminderd de informatieve en maatschappelijke meerwaarde die uitgaat van een bereidheid te zeggen 'ik snap het niet' in situaties waar niemand van de financiële acteurs - de Commissie maakt dat zeer duidelijk - het ooit gesnapt blijkt te hebben.
Ik voel mij dan ook onbekwaam de door U toegekende eervolle titulatuur te accepteren.
Mocht de geste van de Commissie een voorbode zijn van een toekomstig regeringsakkoord over de oprichting van een wetenschappelijke instelling die zich vooral richt op de informatieve meerwaarde van goed onderbouwde oordeelsonthoudingen - systemic of anderszins - dan houd ik me uiteraard aanbevolen. Dan ben ik ook graag bereid mentaal uit de mottenballen te komen om alsnog een bijdrage te leveren vanuit de rustende werkvloer. Zo'n optiek biedt vaak alternatief inzicht en uitzicht in vergelijking met die van ivoren torens alleen.
Vereerd maar onbedroefd samenvattend: Ik zou wat het mijn persoonlijke titulatuur betreft het op prijs stellen bij de volgende druk van het Rapport het te houden op wat het is, om formele redenen, en, materieel, de aard van het beestje respecterend: 'J.W. Muis RA' etc.
Met vriendelijke groet,
Jules W. Muis Washington DC, USA