De rol van de accountant bij fraude was en is voor ‘het publiek' niet altijd even duidelijk. Willem van Wijngaarden, toen NIVRA-voorzitter, legde het nog eens uit in Accountancynieuws van 10 februari 2006: "De accountant is een waakhond, geen bloedhond".

Exact dezelfde typering gebruikte de Engelse rechter Lord Justice Lopes in 1911 in een rechterlijke uitspraak. De zaak werd beschreven in 'Accountancy' van januari 1912 en was afkomstig uit het Britse 'The Accountant':

"Een zaak werd vervormd tot een naamlooze vennootschap, nadat vooraf de accountant een rapport aan zijn client had uitgebracht. Afgaande op het rapport werd door den client een belangrijk bedrag aan aandeelen genomen; de nieuwe vennootschap was eenige jaren later genoodzaakt te liquideeren en toen bleek dat de debenture-holders nauwelijks 50% en de crediteuren en shareholders niets kregen."

De accountant werd aansprakelijk gesteld omdat hij "verschillende fraudes, sedert een reeks van jaren gepleegd, niet ontdekt had; voorts dat hij verzuimd had te wijzen op het weglaten van schulden".

De rechter sprak hem vrij. Volgens hem was een accountant wel gehouden "met behoorlijke zorgvuldigheid zijn taak uit te voeren":

"Heeft hij een opdracht aanvaard dan moet hij niet alleen daaraan zorg, doch bovenal overleg, kennis en voorzichtigheid wijden; faalt hij in die plichten en ontstaat daardoor schade voor zijn opdrachtgever, dan is hij verantwoordelijk voor zijne nalatigheid."

Maar de accountant was géén detective. Van hem mocht niet worden verwacht

"dat hij bij zijn werk rondwaart zoekende naar verborgen fraude" en kan niet worden geëist "iedereen van oneerlijkheid te verdenken; integendeel, hij is gerechtigd en behoort aan te nemen, dat de menschen eerlijk zijn, tenzij hij gronden vindt om het tegenovergestelde te meenen. Een accountant is: a watchdog but not a bloodhound, was de mening van Lord Justice Lopes".