We moeten niet onrustig worden over ondernemers die eerst ChatGPT raadplegen voordat ze hun accountant bellen, aldus Joris Joppe.

Discussie Column Vandaag

Vertrouwen komt te voet …

'Vertrouwen komt te voet en gaat te paard'’. Ik heb in wat werk-, stuur- en andere groepen gezeten waar iemand dit zegt en de aanwezigen dan instemmend mompelen. Alsof deze platitude voldoende is om de meest draconische (53) maatregelen te treffen.

De kern van de uitspraak/gezegde is duidelijk: het duurt lang om vertrouwen op te bouwen. En je kan het zomaar weer verliezen. Dat van die paarden maakt het lekker dramatisch; je hoort het hoefgetrappel waarmee vertrouwen de deur uit galoppeert. Prima bruikbaar om je gelijk te krijgen. Het vervelende is alleen dat het niet klopt.

Ik moest hieraan denken toen ik het verhaal hoorde van John Henry Belville, een medewerker van het Royal Observatory in Greenwich. De bakermat van Tijd. Je weet wel, dat concept waarvoor je nu op je smartphone of -watch kijkt. En ook blind op die tijd kunt vertrouwen. De keren dat ik me vergis in de tijd, zijn als ik het oude horloge van mijn vader om heb. Na zeventig jaar vergeef ik het wispelturigheden. Want het is tenslotte van mijn vader geweest. Maar uitzonderingen daargelaten, hoeft niemand de tijd te wantrouwen. Dat betekent uiteraard niet dat we op tijd zijn voor onze vergaderingen, maar wel dat we precies weten hoeveel we te laat zijn gekomen.

Terug naar John Henry Belville. Vanuit zijn functie bij het Royal Observatory had hij al vroeg in de  negentiende eeuw de beschikking over betrouwbare tijd. Als je dat als gewone sterveling ook wilde, moest je naar Greenwich om de klok te bekijken. Alternatief was een grote rode bal die elke dag om precies 13.00 uur naar beneden viel, zodat schippers op de Thames hun chronografen weer gelijk konden zetten. Niet echt praktisch. John zag daar wel een handeltje in, zette elke week zijn chronograaf op de goede tijd en ging dan Londen in om de tijd te verkopen. Een telefoontje naar 002, maar dan anderhalve eeuw eerder.

Handelaren en klokkenmakers betaalden graag voor deze service van Belville. Zijn vrouw nam na zijn overlijden de business over om die vervolgens aan hun dochter over te doen. Deze handel in tijd ging door tot de jaren dertig van de twintigste eeuw. En als je weet dat het horloge al in 1810 is uitgevonden, dat al in 1850 telegrammen werden verzonden en we laat in de negentiende eeuw al telefoon hadden, is het moeilijk uitlegbaar dat iemand nog fysiek door de stad ging om de tijd te verkopen. Totdat je het concept van vertrouwen in de mix gooit. Iedereen wist dat de familie Belville precies wist hoe laat het was. Of dit vertrouwen te voet kwam weet ik niet, maar het was in ieder geval wel een verrekt langzaam paard!

Terug naar de accountants in de age of AI en de alarmerende berichten dat x procent van de ondernemers eerst ChatGPT raadpleegt voordat ze hun accountant bellen. Dit hadden we tien jaar geleden ook kunnen roepen, omdat iedereen toen ook googlede naar oplossingen voordat ze geld gingen betalen voor een oplossing. Niks nieuws onder de zon. En we verkopen tenslotte geen tijd (pun intended) maar vertrouwen. Combineer dat met zeer trage paarden en we kunnen met een gerust hart het jaar afsluiten.