In memoriam Jan van de Gevel RA
Afgelopen maandag werd ik om 06:45 uur gebeld door mijn moeder, omdat haar man enkele uren daarvoor was overleden. Ik heb mijn afspraken afgezegd, ben in de auto gestapt en ben sindsdien bij haar om tot steun te zijn in emotionele en 'zakelijke' kwesties die dan ineens gaan spelen.
Waarom val ik u daar mee lastig?
Omdat de man van mijn moeder een RA was, die op een bepaalde manier model kan staan voor ontwikkelingen in het beroep.
Hij was al jaren met pensioen, en ik vermoed dat niet veel van zijn oud-collega's nog weten wie hij was.
Jan, want zo heet hij, begon zijn loopbaan bij Dijker in Tilburg. Tot hij bij Dijker & Doornbosch in Roermond was opgeklommen tot accountant-medewerker was hij een typische mkb-accountant: naast zijn klanten, met hart voor zijn klanten. Vanaf de fusie met Van Dien & Co en de verhuizing van het kantoor naar Maastricht begon er wrijving te ontstaan tussen de werkwijze van het 'grote kantoor' en de mkb-man die Jan was.
Een absoluut dieptepunt in zijn loopbaan was een klant die op een faillissement afstevende, waar Jan heel veel tijd in stak, waaronder veel vrije tijd in weekends en avonden. Al die hulp werd met graagte geaccepteerd, maar na het faillissement volgde wel een tucht- en civiele klacht.
Hoewel deze klacht na een jaar of tien (!) helemaal afgewikkeld was, en volledig werd afgewezen, heeft het hem enorm gekwetst op twee niveaus: de klacht zelf voelde als verraad na alle energie die Jan er in gestoken had, en de ondersteuning die Jan van de partners waar hij voor werkte ondervond was, om het vriendelijk te zeggen, geen onverdeeld genoegen en gaf geen blijk van veel empathisch vermogen, naar Jans ervaring. Wel wist hij zich zeer gesteund door twee collega's uit Amsterdam die hem juridisch en vaktechnisch bijstonden in deze zaak.
Ik heb me vaker afgevraagd wat Jan, een echte Dijker-man, in hemelsnaam bezielde om zijn hele carrière trouw te blijven aan, uiteindelijk, PricewaterhouseCoopers. Hij voelde zich niet thuis in de harde aanpak van het big four-kantoor, hij was er van overtuigd dat de leiding van het kantoor de klanten niet goed bediende, en niet goed met de eigen mensen om ging.
Maar het kenschetst Jan, zoals hij ook als accountant was: loyaal tot het bot. Een accountant die het niet moest hebben van de slimme trucjes, maar van grote, menselijke betrokkenheid bij zijn assistenten en, voor hem heel belangrijk, zijn secretaresses, en vooral bij zijn klanten. Het leverde hem vriendschappen voor het leven op.
Tot de laatste dag, letterlijk, bleef hij actief en betrokken. Als we elkaar zagen namen we de actualiteiten van het vak door. Een PKI-cursus was in zijn ogen iets bespottelijks. Het idee! Voor Jan was een accountant niet eens zozeer een vak, als wel een soort 'staat van zijn'. Een accountant kan niet liegen, een accountant leeft volgens zeer hoogstaande ethische normen, dat is niet met een cursusje op te lossen. Wie niet volgens een dergelijke code kan leven, moet gewoon wegwezen uit het beroep.
Ik denk dat het accountantsberoep mensen als Jan van de Gevel RA harder nodig heeft, dan soms in bestuurskamers beseft wordt.
Jan wordt zaterdag begraven. Als u wilt, kunt u mij benaderen voor tijd en locatie.